Tut Beni, Tut!

Yaban Lalesi

Ben ne denizi görüyorum şimdi,
Ne dağı, ne de Karşıyaka vapurunu…
Viyana valsı durmuş!
Sadece bir sessizliğin gürültüsü var
Kulaklarımda.

“Nerdesin?”
“Geceleyin bir ses böler uykumu nerdesin?”
“Dinlen!” diyorsam, benden gelmeli huzur sana.
Şifa diliyorsam,
Ben yedirmeliyim seni doya doya!

Çal, çal!
Viyana valsını!
Tut ellerimi!
Bak, ellerimiz gene nasıl kenetlenmiş?
Öylesine bir dönüyoruz şimdi
Bir daha, bir daha derken;
Hazdan sarhoşum kollarında!
Sakın durmasın zaman,
Uzayıp gitsin bu dans!
Dön bir daha, dön bana,
Dön benimle dön!
İşte öylesine kenetlenmiş ellerimiz,
Sanki delikanlılık günlerimizdeyiz…
Yapışkan avuçlarımızda hasret ateşleri
Müzik dursa da bırakamıyoruz ellerimizi…

Yüzünde şeffaf gözyaşları,
Öylesine baygın süzüyorsun beni…
Sana, seni getirmişim ben.
Açma pencereyi, rüzgâr girmesin!
Üşümek istemem, terlerin soğumasın…
Bu vals büyülü, hiç durmayacak!
Bu valse mavi boncuk gerek!
Aman nazar değmesin…
Tut beni, tut!
Döne döne valsın eşiğinde,
Yaşadığım dünyamı unuttum.

Ben ne denizi görüyorum şimdi,
Ne dağı, ne de Karşıyaka vapurunu…
Viyana valsı durmuş!
Sadece bir sessizliğin gürültüsü var
Kulaklarımda.
16 Şubat 2006

PAPATYA