Dolunay Çok Küçüktü Bu Gece

Bu ümit denen kuşak, ipekten dokunmuş, yumuşacık.

Atladım aydan senin pencerene, gene aralık perden.
Yavaşça süzüldüm sana doğru gene ekrandasın,
Kıskanmamak mümkün değil hâlâ meleğini arıyorsun.

Şimdi seninle aynı mekandayız, nefesim hızlanıyor
Kalbim bir büyüme yarışında, fırladı fırlayacak…
Burun deliklerime, belleğime kokun öylesine sinmiş,
Hâlâ ekranda onunlasın, ona yazıyorsun.

Yer yok bana ne dolunayda, ne senin mekânda
Ben öylesine büyümüşüm ki sevgiden sığmam
O küçük dolunaya, öylesine sevilmişim ki kalbim
Bahçedeki kırmızı kuştan daha hafifçesine.

Ürkek ürkek dokunuyorum sana
Başını bana çevirdiğinde yüzün inançsız,
Ellerini tutunca başlıyorsun ağlamaya, sevinçten…
Sonra hepsini unutuyoruz ekranı, dolunayı;
Biz yan yana olunca, alemde ne var önemli olan?
15 Mart 2006

PAPATYA